24 december 2003

Wat voor elke aanstaande moeder een droom zou moeten zijn is voor mij een dag van blijdschap en verdriet geworden.

4jaar geleden toen ik eind april een zwangerschapstest deed was ik de koning te rijk.Eindelijk na een jaar proberen en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was ik terug zwanger.Er ging een broer of zus voor Femke bijkomen.Toen ik begin juni een eerste echo kreeg en men feliciteerde me met de boodschap dat het er 2gingen worden was ik superblij.Na de emotionele euforie hadden we wel enige twijfel of we dit wel gingen aankunnen maar die gedachten smolten als sneeuw voor de zon want we wilden heel graag 3kinderen.
Ik beleefde een zalige zwangerschap en liet voor alle zekerheid een vruchtwaterpunctie doen want ik was al 38 toen ik moest bevallen.

Op 1september belde men me met de mededeling dat de punctie geen afwijkingen had gevonden en dat er 2jongens op komst waren.Door het dolle heen waren we allemaal.
Maar enkele weken later toen men een uitgebreide echo nam kwam men tot de vaststelling dat een van de 2jongens geen werkende nieren had waardoor de longen niet konden ontwikkelen bij gebrek aan vruchtwater.Toen stortte onze wereld helemaal in.Men heeft ons uitgelegd dat zulke kindjes niet levensvatbaar zijn.

Hoe ik de volgende maanden doorgekomen ben moet ik niet vertellen want dat is iets wat elke ouder verstaat.

De gyne wilde de bevalling ook enkele weken vroeger doen en prikte daarom de datum: 23 december. Hij ging er speciaal voor uit verlof komen.Maar toen de dag aankwam en we naar het ziekenhuis gingen voor een geplande keizersnede hadden ze bij de prematuurtjes geen couveuse vrij, in geval van dat een van de jongens dit zou nodig gehad hebben.
We zijn dan maar terug naar huis gegaan en er werd beslist dat we de volgende dag mochten terugkomen.Iedereen was geschrokken dat ze dit zo maar beslisten maar ik was stiekem blij want zo had ik Sam* nog een extra nachtje bij mij.

Op 24 december om 11.10u is Jelle geboren en om 11.11u is Sam* ter wereld gekomen.Jelle hebben ze heel eventjes laten zien maar Sam* werd direct meegenomen.De pediaters stonden hem op te wachten om te zien of ze iets voor hem konden doen.Ik had te verstaan gegeven dat als er niets aan hem kon gedaan worden ik niet zou gewild hebben dat hij pijn zou hebben en een erge doodstrijd zou moeten leveren.Gelukkig waren de dokters het daarmee eens en hebben ze voor Sam* gedaan wat ze konden en hebben we spijtig genoeg afscheid moeten nemen.

Ik werd heen en weer geslingerd tussen enerzijds een enorm verdriet en anderzijds dolgelukkig omdat Jelle sterk genoeg was om bij mij te blijven.

Sam* ik mis je en de leegte die ik voel in mijn armen zal ik levenslang met me meedragen.Je vergeten zal ik nooit.