In memoriam

Rambo °2september 1990-*28november 2007

17jaar is mijn trouwe viervoeter geworden.Een hele leeftijd voor een hond maar wat er al enkele maanden zat aan te komen is woensdag dan toch waarheid geworden.
Al enkele maanden zag je hem achteruit gaan, hij begon slechter te zien, minder te horen en deed zijn behoeften daar waar hij stond.
Maar dinsdagnacht was de ergste nacht die we met hem meegemaakt hebben.We waren er al enkele keren eens moeten voor opstaan omdat hij aan het blaffen was en als we dan gingen kijken dan stond hij daar gewoon in een hoekje en het leek alsof hij niet meer wist waar hij was.Nu moesten we er bijna elk half uur uit want hij stopte gewoon niet met blaffen, geen goede nachtrust dus en rond 3u riep Hans ineens dat ik dringend moest komen.Rambo had een epileptische aanval gekregen, hij lag daar te schokken en er kwam bloed uit zijn mond.Een akelig zicht dus en Hans was er zelfs niet goed van.Toen die aanval door was dan werd hij weer rustig en is dan 2uurtjes stil geweest maar rond 5u begon hij weer te blaffen.
Na die aanval heb ik dan beslist dat ik hem zo niet kon laten verder leven en s'morgens nadat de kinderen naar school waren heb ik de dierenarts gebeld om hem een spuitje te komen geven.Maar hij kon niet weg want zijn collega was er niet in de voormiddag en daarom ben ik dan naar daar moeten gaan.
Met tranen van verdriet heb ik Rambo dan in de koffer gelegd en ben naar de dierenarts gereden.Deze zag genoeg en heeft zelfs niet eens meer de moeite genomen om hem nog helemaal te onderzoeken.Ik had dan ook de uitleg gedaan van de voorbije nacht en hij zei toch ook dat Rambo zelfs niet besefte dat hij ergens anders was.
Hij heeft hem dan een verdovend spuitje gegeven en heeft me dan eventjes met de hond alleen gelaten.Iets daarna is hij dan terug binnengekomen en heeft nog eventjes met me gepraat en dan heeft hij stilletjes het andere spuitje in zijn hartje gezet.Zelf heeft hij ook nog tegen Rambo gepraat want hij kende hem toch ook al bijna zoveel jaar, ervoor was het zijn papa bij wie ik met Rambo ging.

Hij heeft zelf voorgesteld om hem terug mee naar huis te nemen zodat we hem in de tuin zouden kunnen begraven.Vooral Femke had laten horen dat ze dit wilde.

S'middags ben ik dan de kinderen gaan halen aan school en heb hen verteld dat Rambo er niet meer was.Ik had hem in een dekentje gewikkeld en hem in de kelder gelegd.Het eerste wat ze vroeg was waar ik hem gelaten had.Toen ik zei dat hij in de kelder lag en dat we als de papa thuis was we hem gingen begraven is ze er direct naar gaan kijken.Ik heb ze laten doen en de ganse namiddag is ze er zeer luchtig over gegaan over het feit dat hij er niet meer was.

S'avonds is Hans thuisgekomen en nadat we gegeten hadden is hij dan een put gaan graven voor Rambo.Samen zijn we dan mee naar buiten gegaan om Rambo in zijn grafje te leggen.Toen is het verdriet bij Femke bovengekomen.Ze is beginnen wenen om niet meer te stoppen tot ze gaan slapen is.Zelfs mijne stoere beer had tranen.

Ik heb haar dan uitgelegd dat dat verdriet is dat ze voelde en dat ze daar nog mee gaat geconfronteerd worden als er bijvoorbeeld iets zou gebeuren met de oma of opa of iemand anders.Het is de eerste keer dat ze bewust afscheid heeft moeten nemen van iemand, nu was het maar een hond.

Lieve Rambo we zullen je missen!!!