Jelle jarig

Speciaal voor Jelle schrijf ik dit stukje apart.


Hij verdient het om een apart stukje voor hem te krijgen.Mijn zoon is jarig en dat moet gevierd worden.


Vandaag heeft hij al een eerste stuk gekregen voor zijn verjaardag, een pannenkoekenfeestje voor de familie langs Hans zijn kant, morgen krijgt hij nog een deel van mijn familie.





Jelle mijn liefste schatje, mama houdt zielsveel van je en ik zal ervoor zorgen dat je elk jaar een leuke dag mag hebben met je verjaardag.


Mijn verdriet zal ik verstoppen en de vrije loop laten gaan als je slaapt.

Gelukkige verjaardag schattie!!!!

24 december 2003

Wat voor elke aanstaande moeder een droom zou moeten zijn is voor mij een dag van blijdschap en verdriet geworden.

4jaar geleden toen ik eind april een zwangerschapstest deed was ik de koning te rijk.Eindelijk na een jaar proberen en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was ik terug zwanger.Er ging een broer of zus voor Femke bijkomen.Toen ik begin juni een eerste echo kreeg en men feliciteerde me met de boodschap dat het er 2gingen worden was ik superblij.Na de emotionele euforie hadden we wel enige twijfel of we dit wel gingen aankunnen maar die gedachten smolten als sneeuw voor de zon want we wilden heel graag 3kinderen.
Ik beleefde een zalige zwangerschap en liet voor alle zekerheid een vruchtwaterpunctie doen want ik was al 38 toen ik moest bevallen.

Op 1september belde men me met de mededeling dat de punctie geen afwijkingen had gevonden en dat er 2jongens op komst waren.Door het dolle heen waren we allemaal.
Maar enkele weken later toen men een uitgebreide echo nam kwam men tot de vaststelling dat een van de 2jongens geen werkende nieren had waardoor de longen niet konden ontwikkelen bij gebrek aan vruchtwater.Toen stortte onze wereld helemaal in.Men heeft ons uitgelegd dat zulke kindjes niet levensvatbaar zijn.

Hoe ik de volgende maanden doorgekomen ben moet ik niet vertellen want dat is iets wat elke ouder verstaat.

De gyne wilde de bevalling ook enkele weken vroeger doen en prikte daarom de datum: 23 december. Hij ging er speciaal voor uit verlof komen.Maar toen de dag aankwam en we naar het ziekenhuis gingen voor een geplande keizersnede hadden ze bij de prematuurtjes geen couveuse vrij, in geval van dat een van de jongens dit zou nodig gehad hebben.
We zijn dan maar terug naar huis gegaan en er werd beslist dat we de volgende dag mochten terugkomen.Iedereen was geschrokken dat ze dit zo maar beslisten maar ik was stiekem blij want zo had ik Sam* nog een extra nachtje bij mij.

Op 24 december om 11.10u is Jelle geboren en om 11.11u is Sam* ter wereld gekomen.Jelle hebben ze heel eventjes laten zien maar Sam* werd direct meegenomen.De pediaters stonden hem op te wachten om te zien of ze iets voor hem konden doen.Ik had te verstaan gegeven dat als er niets aan hem kon gedaan worden ik niet zou gewild hebben dat hij pijn zou hebben en een erge doodstrijd zou moeten leveren.Gelukkig waren de dokters het daarmee eens en hebben ze voor Sam* gedaan wat ze konden en hebben we spijtig genoeg afscheid moeten nemen.

Ik werd heen en weer geslingerd tussen enerzijds een enorm verdriet en anderzijds dolgelukkig omdat Jelle sterk genoeg was om bij mij te blijven.

Sam* ik mis je en de leegte die ik voel in mijn armen zal ik levenslang met me meedragen.Je vergeten zal ik nooit.

wensen

Dit is voor diegenen die bij vergetelheid geen e-mail van mij hebben gekregen en ook voor de bezoekers van deze blog.

Plustaken

Zoals ik in een vorige post had geschreven krijgt Femke dus elke dag een extra taak mee naar huis om haar te leren iets te doen voor school.
Vandaag had de juf in haar agenda de vraag gesteld of we ermee wilden doorgaan na de vakantie of niet.Femke heeft daarop zelf gezegd dat ze met die taken wil doorgaan.Dat wil dus zeggen dat ze het aan de ene kant leuk vindt ook al is haar reactie bijna elke dag dat ze het niet kan.Maar met de nodige uitleg en hulp van ons doet ze ze toch.
Toch wel een hele prestatie van haar.

verwarmingsperikelen

Gisterenmorgen tot de conclusie gekomen dat de verwarming stuk is.
Hans gebeld en hij is komen kijken maar vond niet direct wat er zou kunnen schelen.Hij heeft dan maar direct gebeld naar diegene die elk jaar een onderhoud komt doen maar die liet ons weten dat hij geen tijd had en dat we maar de installateur moesten bellen en anders moesten we maar wachten tot volgende week dinsdag.Die zijn zot zeker.Wie kan er nu met 2 kinderen 6dagen zonder warm water en zonder verwarming terwijl het buiten to -5 kan vriezen de volgende dagen?
Wel wij dus niet en Hans heeft dan maar gebeld naar iemand in Ramsel die hij kent.
Vanmorgen om 9u heb ik al telefoon gekregen en terwijl ik deze tekst aan het typen ben stopt de technieker hier al.Nog eventjes en we hebben het weer lekker warm.Er zijn toch nog mensen die tijd maken om iemand te depanneren.

Sinterklaas

Ja ja de sint is hier ook gepasseerd maar ik heb nog geen tijd gehad om erover te bloggen.
Op donderdagmorgen toen ik opstond om te gaan werken(soms werk ik nog eens) lag er nog niets van de goedheilig man maar tegen dat ik vertrok lag er vanalles bij hun schoentjes.



Ze waren dolgelukkig en dan de zaterdag erop kregen ze nog cadeautjes van de sint die bij Hans op werk kwam.Daar kreeg Jelle zijn langverwachte mobilhome van Playmobil.Dat was het enige dat hij vroeg en zijn gezichtje straalde van geluk maar spijtig was ik het fototoestel vergeten en kon ik dit dus niet op de gevoelige plaat vastleggen.Femke kreeg daar een kleine racebaan want van meisjesspeelgoed wil ze niet weten en ze hebben dat weekend echt flink samen gespeeld.Femke met de mobilhome en Jelle met de racebaan.Begrijpen wie begrijpen kan.

Clouseau 20

Gisteren naar het concert geweest van Clouseau in het sportpaleis.




Ik vond het zeer goed en volgend jaar zullen we weer van de partij zijn, wees daar maar zeker van.

In memoriam

Rambo °2september 1990-*28november 2007

17jaar is mijn trouwe viervoeter geworden.Een hele leeftijd voor een hond maar wat er al enkele maanden zat aan te komen is woensdag dan toch waarheid geworden.
Al enkele maanden zag je hem achteruit gaan, hij begon slechter te zien, minder te horen en deed zijn behoeften daar waar hij stond.
Maar dinsdagnacht was de ergste nacht die we met hem meegemaakt hebben.We waren er al enkele keren eens moeten voor opstaan omdat hij aan het blaffen was en als we dan gingen kijken dan stond hij daar gewoon in een hoekje en het leek alsof hij niet meer wist waar hij was.Nu moesten we er bijna elk half uur uit want hij stopte gewoon niet met blaffen, geen goede nachtrust dus en rond 3u riep Hans ineens dat ik dringend moest komen.Rambo had een epileptische aanval gekregen, hij lag daar te schokken en er kwam bloed uit zijn mond.Een akelig zicht dus en Hans was er zelfs niet goed van.Toen die aanval door was dan werd hij weer rustig en is dan 2uurtjes stil geweest maar rond 5u begon hij weer te blaffen.
Na die aanval heb ik dan beslist dat ik hem zo niet kon laten verder leven en s'morgens nadat de kinderen naar school waren heb ik de dierenarts gebeld om hem een spuitje te komen geven.Maar hij kon niet weg want zijn collega was er niet in de voormiddag en daarom ben ik dan naar daar moeten gaan.
Met tranen van verdriet heb ik Rambo dan in de koffer gelegd en ben naar de dierenarts gereden.Deze zag genoeg en heeft zelfs niet eens meer de moeite genomen om hem nog helemaal te onderzoeken.Ik had dan ook de uitleg gedaan van de voorbije nacht en hij zei toch ook dat Rambo zelfs niet besefte dat hij ergens anders was.
Hij heeft hem dan een verdovend spuitje gegeven en heeft me dan eventjes met de hond alleen gelaten.Iets daarna is hij dan terug binnengekomen en heeft nog eventjes met me gepraat en dan heeft hij stilletjes het andere spuitje in zijn hartje gezet.Zelf heeft hij ook nog tegen Rambo gepraat want hij kende hem toch ook al bijna zoveel jaar, ervoor was het zijn papa bij wie ik met Rambo ging.

Hij heeft zelf voorgesteld om hem terug mee naar huis te nemen zodat we hem in de tuin zouden kunnen begraven.Vooral Femke had laten horen dat ze dit wilde.

S'middags ben ik dan de kinderen gaan halen aan school en heb hen verteld dat Rambo er niet meer was.Ik had hem in een dekentje gewikkeld en hem in de kelder gelegd.Het eerste wat ze vroeg was waar ik hem gelaten had.Toen ik zei dat hij in de kelder lag en dat we als de papa thuis was we hem gingen begraven is ze er direct naar gaan kijken.Ik heb ze laten doen en de ganse namiddag is ze er zeer luchtig over gegaan over het feit dat hij er niet meer was.

S'avonds is Hans thuisgekomen en nadat we gegeten hadden is hij dan een put gaan graven voor Rambo.Samen zijn we dan mee naar buiten gegaan om Rambo in zijn grafje te leggen.Toen is het verdriet bij Femke bovengekomen.Ze is beginnen wenen om niet meer te stoppen tot ze gaan slapen is.Zelfs mijne stoere beer had tranen.

Ik heb haar dan uitgelegd dat dat verdriet is dat ze voelde en dat ze daar nog mee gaat geconfronteerd worden als er bijvoorbeeld iets zou gebeuren met de oma of opa of iemand anders.Het is de eerste keer dat ze bewust afscheid heeft moeten nemen van iemand, nu was het maar een hond.

Lieve Rambo we zullen je missen!!!